Vers in het geheugen...

Pannerden

En dan loop ik weer eens
een keertje over de dijk,
en dan weet ik wie ik ben.
Hier heb ik als jongetje gespeeld,
met vrienden in de wei liggen rollebollen,
kikkers gevangen in de kolk,
de mooiste spullen gevonden langs de Rijn,
de eerste liedjes gezongen,
de eerste kus.

Alles was hier voor het eerst.
Een sterk begin, je staat in de grondverf.

Vanaf de dijk heb je meteen overzicht,
je leert helder kijken, zoeken,
nieuwsgierig zijn.
Maar ook flink zijn en krachtig
bij tegenwind. En anderen helpen door ze
even een duwtje in de rug te geven.
Herkenbaar zijn door de klanken van je dialect,
de roep van een bekende,
die uit de verte al zwaait.

Vanaf de dijk uitkijken over de rivier in beweging
elke dag anders, golvend, blinkend in de zon.

Opgroeien met de natuur
heel vanzelfsprekend, met vogels
en beesten, en met
de kracht der elementen, `waoter en wiend`,
zei mijn vader vroeger.
En samen bouwen aan grootse
gemeenschappelijke doelen,
of gewoon gezellige dingen doen
samen in de buurt.

Geluk, zoek het niet in het onmogelijke, probeer het niet te maken.
Geef alleen maar ruimte aan het onverwachte. Vertel het alleen maar door.
Dat het écht bestaat, dat je er naartoe kan, erin kan rondwandelen…

Frans Smolders, augustus 2010